12 września, czwartek

Warsztat I

Jak uważność – mindfulness, może pomóc nam zredukować stres i wpływać na dobre  samopoczucie w trudnej codzienności?, mgr Ewa Kaian-Kochanowska

Ewa Kaian Kochanowska – jedna z pierwszych w Polsce nauczycielek uważności certyfikowana w Oxford Mindfulness Center oraz w Institute for Mindfulness-Based Approaches IMA w Niemczech, doświadczona nauczycielka relaksacyjnej jogi, od prawie 30 lat ma własną praktykę uważności, jest wykładowcą na Uniwersytecie SWPS w Sopocie i we Wrocławiu, autorką książki “Uważność. Spokojny umysł, jasne myśli, dobre życie.”, wiceprezeską Fundacji Rozwoju Mindfulness. Ukończyła liczne kursy pomocy psychologicznej, m.in. 4-letnie szkolenie w nurcie Analizy Bioenergetycznej Alexandra Lowena w Instytucie Marzeny Barszcz w Warszawie. Poza tym roczne szkolenie w terapii poznawczo-behawioralnej zaburzeń osób dorosłych prowadzone przez Centrum Terapii Poznawczo-Behawioralnej oraz wprowadzenie do terapii schematów, terapii opartej na mentalizacji MBT, akceptacji i zaangażowania ACT. Uczestniczyła w seminarium dla nauczycieli mindfulness prowadzonym przez Jona Kabat-Zinna w Londynie – „Mindfulness-Based Interventions from the Inside: A Day-Long Laboratory of Practice, Inquiry and Fine-Tuning” oraz Mindfulness Summer School w Oksfordzie prowadzonym przez nauczycieli z Oxford Mindfulness Centre.

Warsztat II

Terapia wisceralna jako metoda pracy z uporczywymi zaparciami u małych pacjentów,

mgr Piotr Wróblewski

Piotr Wróblewski – mgr fizjoterapii, dyplomowany osteopata, osteopata pediatryczny, certyfikowany teraputa manualny. Absolwent Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, Osteopathie Schule Deutschland i Akademii Osteopatii Pediatrycznej. 

W latach 2018-2020 instruktor zajęć klinicznych fizjoterapia w neurologii i fizjoterapia w dysfunkcjach narządu ruchu. W latach 2019-2020 asystent w OSD Polska. 

Doświadczenie w pracy z dziećmi: oddziały pediatryczne, neonatologii, prywatna praktyka, zajęcia kliniczne/superwizje, turnusy logopedyczne, uczestnik międzynarodowych szkoleń w dziedzinie osteopatii pediatrycznej. 

Warsztat III

Spotkanie z drugą osobą – spotkaniem z samym sobą. Postawy i kompetencje partnerów komunikacyjnych. Warsztat wokół nabywania umiejętności budowania komunikacyjnej relacji, mgr Aleksandra Krasnostawska

Aleksandra Krasnostawska – neurologopedka, pedagożka specjalna, terapeutka komunikacji alternatywnej i wspomagającej (AAC), wykładowczyni akademicka. Od 2021 roku prowadzi firmę RelAACja komunikAACja – pracując z rodzinami i osobami wymagającymi zastosowania alternatywnych i wspomagających metod komunikacji (AAC) – buduje, opracowuje i rozwija indywidualne systemy użytkowników AAC. Od 2020 roku koordynuje działania z zakresu komunikacji alternatywnej i wspomagającej w Zespole Niepublicznych Placówek Oświatowych przy PSONI w Gdańsku. Jest autorką artykułów poruszających tematykę potrzeb komunikacyjnych osób o złożonych potrzebach w komunikowaniu się. W pracy z rodzinami bliskie jest jej podejście komunikacji bez przemocy (NVC), wsparcia skoncentrowanego na osobie oraz podejścia skoncentrowanego na rozwiązaniach (PTSR). Relacja oparta na otwartości i ciekawości jest dla niej kluczowym elementem bycia z drugim człowiekiem.

Opis warsztatu:

Warsztat poświęcony tematyce komunikacji z drugim człowiekiem, w tym komunikacji alternatywnej i wspomagającej. Teoria komunikacji podstawowej (schemat udanych interakcji – intersubiektywność, inicjatywa i przyjęcie) metodologicznie zaczerpnięta z metody Wideotreningu (VIT) w komunikacji, będzie zaproszeniem uczestników warsztatu do wglądu i analizy własnego wzorca komunikowania się.
Jak budować komunikacyjne relacje?
Jak wspomagać przekaz swoich komunikatów?
Co oznacza być responsywnym partnerem komunikacyjnym?

14 września, sobota

Warsztat IV

Jak rozpoznać reakcje spowodowane wpływem traumatycznych wydarzeń?

Co można zrobić? dr n. med. Anna Wyszadko

Anna Wyszadko – psycholożka od 2003 roku, z doświadczeniem w pracy z osobami przewlekłe chorującymi, z ograniczoną z rożnych powodów sprawnością, również u kresu życia, ich bliskich, a także osób przechodzących przez kryzys lub czas zmian w swoim życiu.

Opis warsztatu:

Bywa, że osoby, którym zawodowo pomagamy, reagują w sposób dla nas zaskakujący, sprawiający wrażenie nieadekwatnego (nie pasujący do sytuacji), trudny dla nas i do przyjęcia i do zrozumienia.
Bywa także, że my sami możemy zareagować automatycznie, decydując nie do końca świadomie, co zrobimy w danym momencie, później nie będąc zadowolonymi z tego, co zrobiliśmy. Reagujemy „za bardzo” lub „za mało”.
Często powodem takich niezrozumiałych z pozoru reakcji są wcześniejsze doświadczenia, z których ludzie uczą się, co zrobić, aby przeżyć czy poradzić sobie z problemami.
Podczas warsztatu pokażę, po czym możemy poznać, że  reakcje danej osoby lub nasze mogą być spowodowane wpływem uprzednich doświadczeń urazowych oraz zapoznam uczestników z możliwościami reakcji/działań, które mogą zmiejszyć efekt wpływu takich „automatyzmów” (coś w rodzaju „apteczki pierwszej reakcji” oraz zapobiegania)

Warsztat V

Żałoba – czy to wypada?, mgr Magdalena Mikulska

Magdalena Mikulska – psycholog, psychoonkolog, obecnie zawodowo związana z Hospicjum Perinatalnym Tulipani oraz z Holistycznym Centrum Wsparcia po Stracie eMOCja.
Absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego, Uniwersytetu SWPS oraz Open World 2023 (Congressional Office for International Leadership). Pracownik naukowo-badawczy Centrum Komunikacji Klinicznej, Collegium Medicum im. Ludwika Rydygiera w Bydgoszczy, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu. Związana z opieką paliatywną od 2009 r. Współpracująca m.in. z Puckim Hospicjum pw. św. O. Pio, Stowarzyszeniem Hospicjum im. św. Wawrzyńca w Gdyni oraz jako psychoonkolog z Fundacją Rak’n’Roll. Wygraj życie!
Ponad to czynnie zaangażowana w kształcenie studentów medycyny poprzez uwrażliwianie na psychologiczno-emocjonalne aspekty człowieka chorującego, w ramach zajęć z komunikacji klinicznej.

Opis warsztatów:

Jako osoby wspierające w opiece paliatywnej codziennie doświadczamy straty – zarówno poprzez towarzyszenie w chorobie, jak i przy śmierci naszych pacjentów. Czy „dopada” nas zatem także żałoba? Czy możemy? Czy nam wypada? Czy to profesjonalne? A w związku z tym – czy nadajemy się do tej pracy?
Żałoba jest tematem tabu w całym społeczeństwie. Jednak w zawodach pomocowych często uznawana jest wręcz za zbytnią wrażliwość łączoną z kompetencjami medyka. Takie postrzeganie rzutuje to na społeczny odbiór medyków i osób pracujących w zawodach pomocowych, jako osób, które powinny być „twarde, silne”, a których trudne doświadczenia nie dotykają. Czy to prawda? Czy można czuć i przetrwać w tej pracy?
Na te pytania, i zapewne kolejne które się przy nich rodzą, postaramy się znaleźć odpowiedzi podczas niniejszego warsztatu. Będzie to czas wspólnego spotkania, wymiany myśli i doświadczeń, a także pogłębienia swojej wiedzy nt. żałoby jako naturalnej reakcji na stratę.

Warsztat VI

Zastosowanie ultrasonografii płuc w opiece paliatywnej nad dziećmi,

lek. Eugenia Szuszkiewicz

Eugenia Szuszkiewicz – pediatra, absolwentka Uniwersytetu Medycznego w Łodzi (2015r.) Ukończyła szkolenie specjalizacyjne w Uniwersyteckim Centrum Pediatrii im. M. Konopnickiej w Łodzi. Przez 7 lat pracowała w Centrum Opieki Paliatywnej dla Dzieci Fundacji Gajusz w Łodzi, gdzie zdobyła cenne doświadczenie w opiece nad chorymi dziećmi.

Posiada umiejętności w wykonywaniu Przezklatkowego Badania Ultrasonograficznego Płuc (PBUP point of care od 2018 r.), wykonuje to badanie z ogromną pasją, którą z przyjemnością dzieli się z kolegami i koleżankami po fachu.

W trakcie trwania specjalizacji także pełniła dyżury w szpitalu im. Biegańskiego w Łodzi na Oddziale Chorób Zakaźnych, Tropikalnych i Pasożytniczych dla Dzieci, gdzie w czasie pandemii konsultowała i wykonywała USG płuc dzieciom chorym na SARS- CoV- 2. 23.04.2020r. stworzyła grupę na FB: „Matka Lekarka paliatywna” która łączy 1,2 tyś. lekarek z całej Polski interesujących się medycyną paliatywną, tanatologią, tanatoedukacją, psychoonkologią i innymi pokrewnymi tematami.

Na początku wojny w Ukrainie dr Żenia ( tak nazywają ją koledzy i koleżanki w pracy oraz mali pacjenci) uczestniczyła oraz pomagała organizować ewakuację onkologicznie oraz paliatywnie chorych dzieci i ich rodzin.